ΤΑ ΣΩΘΙΚΑ


Μου τηλεφωνησε η Φαιδρα.

"-- Ελα να με παρεις. Θα παμε για φαγητο... θελω να σου γνωρισω καποιον."

Εμενε Ρυ ντε Σαιντ Περ, στο Σαιν Ζερμαιν. Μια βραδυα στην Ελλαδα την σηκωνα να χορεψουμε και μετα καθοταν και με "ανελυε" με τις φιλεναδες της! Και τοτε και τωρα ηταν το κοριτσι με τα μαυρα.


"-- Δεν θα περασουμε απο το ποταμι, να δουμε τις αποχρωσεις του γκριζου?", την πειραξα.

Ειχα πει σε παρεα οτι τα κτιρια πανω στο ποταμι παιρναν το σουρουπο διαφορες αποχρωσεις του γκριζου -- και γελασαν και με ειπανε φαντασιοπληκτο. Μεχρις οτου καποιος εδεησε να κυτταξει -- και τις ειδε, τις ευλογημενες τις αποχρωσεις! Φαντασιοπληκτος, παρατηρησα εμβριθως, που ξερετε, ισως και να ειμαι... αλλα οι αποχρωσεις αποχρωσεις.

"-- Οχι, ειναι προς τα κει"

"-- Ντινε αν βιλ?"

Βιβλιο που της αρεσε, αλλα παλι δεν εδωσε συνεχεια.

Ηταν συλλογισμενη, κατι την ετρωγε. Δυο λογια μου ειπε ολα ολα. Ο Κλεοβουλος ηταν αρχιτεκτων. Μελετες του για την πολη προκαλεσαν αισθηση στους ντοπιους και βραβευτηκαν.


Φτασαμε... ομορφο, παλαιο κτιριο. Ο Κλεοβουλος προσχαρος ανθρωπος, γαληνιος, με ανετους και φιλικους τροπους. Ηλθε σε λιγο και μια Γαλλιδα, η Μπριζιτ.

Η Φαιδρα καθε τοσο επαιρνε τον Κλεοβουλο κατα μερος και τουλεγε... τουλεγε... με εμφαση κιολας. Περιεργο... Στραφηκα προς την Μπριζιτ.


"-- Βουζ αιμε ντονκ Φραϊμπουργκ?"

Αιφνιδιαστηκε!

"Μαι... κομαν φαιτ βου α σαβουαρ??"

Χαμογελασα και της εδειξα στην εταζερα μια καρτ-ποσταλ με εικονα του πανεπιστημιου του Φραϊμπουργκ. Τετοια αλματακια φτιαξανε τη φημη του Γουλιελμου της Μπασκερβιλ. Χαλαρωσε... μιας και δεν ειχα υπερφυσικη ικανοτητα να διαβαζω μυχιες σκεψεις.


Στο τραπεζι. Οσο τρωγαμε ο Κλεοβουλος γινοταν ολο και πιο ανοιχτος και γελαστος... ενω το προσωπο της Φαιδρας ολο και σκοτεινιαζε. Τι συνεβαινε? Την κυτταζα αλλα απεφευγε το βλεμμα μου, τα ματια στο πιατο της.

Οταν τελειωσαμε ο Κλεοβουλος σηκωθηκε και εφερε και ακουμπησε στο τραπεζι με ενα "ντουπ!" μια βαρεια πλακα Βελγικη σοκολατα.

Η Μπριζιτ φανηκε να δυσφορει, ενω το προσωπο της Φαιδρας πηρε αποχρωση του γκριζου.

Ο Κλεοβουλος, παντα χαμογελαστος, γυρισε προς εμενα.

"-- Θα φαω την μιση, σιγα-σιγα...", μου ειπε ηρεμα, "..και σε μια ωρα περιπου θα πεσω λιποθυμος"


Περασαν μερικες στιγμες μεχρι να τον καταλαβω.

Και ξαφνικα ενοιωσα ενα σκιρτημα, ενα σπασμο. Ζητησα συγγνωμη, σηκωθηκα, εφτασα στο μπανιο εγκαιρως -- και εκανα εμετο.

Ακατασχετα. Το ενα κυμα μετα το αλλο... το σωμα μου επαναστατουσε, μια δινη ζαλης και αυτονομων σπασμων.



Γυρισα στο τραπεζι. Οι γυναικες ασαλευτες, σαν υπνωτισμενες. Ο Κλεοβουλος χαμογελουσε ακομα πιο πλατια, και τα ματια του ελαμπαν.


"-- Ευχαριστω!", εγειρε και μου ειπε.

Και παλι,

"-- Σ'ευχαριστω για τον εμετο σου."

Ελληνικα που καταλαβε και η Μπριζιτ.



Ηταν αποκαλυψη, μικρα Επιφανεια. Αγαπη, μισος, εχθρα, φιλια, θαυμασμος -- για ολα τα της φιλοτητος και του νεικους το λογικο μας καλλιστα μπορει ναχει μεσα του υστεροβουλιες, κινητρα κρυφα... κι οχι παντα συνειδητα. Ναι, το μυαλο μας μπορει και να λεει ψεμματα. Τα σωθικα μας ομως οχι. Τα σωθικα μας ζουνε μονον την εγγενη τους αληθεια.

Ο οργασμος, ανεξελεγκτοι κλονισμοι σε ηδονικες ριπες, ειναι μια τετοια ριζικη αληθεια. Να ομως που μου δοθηκε και γνωρισα και μιαν αλλη! Συμπονοια, συμ-παθεια για ανθρωπο, αυθορμητη και αυτονομη, απο τα εγκατα βαθεια. Που δεν ηξερα οτι ειχα μεσα μου.


Για ποιο πραγμα ακριβως? Για αξια, μορφωση και καλαισθησια πιασμενες στα δοκανα του σωματος? Για την ηρεμη αποδοχη του αυτης της εξαρτησεως του? Για την απελπισια και τον σπαραγμο της Φαιδρας, που τον αγαπουσε τρελλα?... βουβη κραυγη της η σουαρε ολοκληρη, "Βοηθεια!"?


Βοηθησα αραγε? Ανακλαστικα, και κατα το λιγο που μπορουσα?



"-- Παλι εγινα ρεζιλι εξ αιτιας σου", ειπα στη Φαιδρα μετα.


Ε, τουλαχιστον καταφερα να την κανω για μια στιγμη να χαμογελασει...