ruminate

Wednesday, May 10, 2006

Ο ΚΟΥΚΛΟΣ or, CHIVAS ON THE ROCKS




Για μια αγαπημενη
κοινη φιλη
του Αθηναιου και του ambrosiac
που τον δευτερο τουλαχιστον
τον βαζει κατω στο ουισκυ.






Ο ΚΟΥΚΛΟΣ or, CHIVAS ON THE ROCKS




-- Ξερεις, οταν σου αρεσει καποια, η φωνη σου γινεται βαρυτερη!

-- Εμενα? ... Καλα, φταιω εγω που σας διασκεδαζω α λα Ελβις!...


Η Σαρλοτ και οι φιλεναδες το περιμεναν οποτε πλησιαζα, ενα υπερβολικα μπασσο 'Χαϊ γκερλς"! Που δε σημαινει βεβαια οτι δεν ειχε δικιο στην παρατηρηση της -- μονον οτι
εγω δεν το ειχα προσεξει. Καλου κακου, απο κει και περα οποτε μας τηλεφωνουσε η Αννετ το αρχικο μου 'Χελλοου" ακολουθουσε ενα "Χαϊ Αννετ" δυο οκταβες παρακατω.

-- Ειδες αγαπη μου?... παντα φροντιζω ναχεις δικιο!

-- Καταλαβαινω. Φλερταρεις τη φιλη μου για... χαρη μου.



Με την Σαρλοτ ημασταν μαζι καιρο. Κρυφο μερακι της η ηθοποιϊα... κρυφο της ινδαλμα η επισης ξανθεια μακαριτισσα Μαιριλυν Μονροε. Κρυφος καημος το προσωπό της, που στο υψος της λαγνας ντιβας δεν ηταν -- αλλα μη κρυφο της καμαρι λιγο πιο κατω τα διδυμα, Μαιριλυν και Μονροε κατα το αμφιβολου γουστου χιουμορ μου, που ηταν και παραηταν.

Η Αννετ, φιλη της, εεμ, επιστηθια απο κοριτσακια, διεφερε σε καθε τι. Μικροσωμη, μαυρο κορακατο μαλλι, και λεπτη, κουκλιστικη ομορφια με εξωτικοτητα μισης Ασιατισας. Τις ειχα γνωρισει μαζι, πινοντας εσπρεσσο στο Κερκωφ. Εκανα παιχνιδι για την πιο Καλιφορνεζα.



Με την φιλεναδα μας λοιπον βρισκομασταν συχνα πυκνα. Ενα απογευμα ειχαν μαζευτει και τρεις-τεσσερεις αλλες φιλες τους και καθονταν ολες και... τσιγαριζαν τους αντρες τους, φυσικα. Να μην υστερησει η Σαρλοτ, που εχει ομορφα υπονομευτικο χιουμορ, γυρισε αγριωπα προς εμενα και ειπε

-- ΚΑΙ ΣΥ! Καποια μερα περυσι, ΕΣΥ... δεν ειχες κεφι για σεξ ολη την ημερα!!

Ουρανια λογια οταν ακουει ενα κορτσοπουλο -- οταν ομως ακουνε πέντε οχι μονον δεν ωφελει κατι τετοιο, οχι μονον θορυβος γινεται, αλλα τρως και το δουλεμα της αρκουδας. "Το χρυσο μου... σου ελειψε το κοκο σημερα", "Ιιιιιχ, εμενα κυτταειιιιι", "Κανε στη μπαντα το πραμμα σου σε παρακαλω να περασω"

Καλααα. Την επομενη μερα ειχα βγει απ' το ντους τυλιγμενος με πετσετα στο μποϊ μου. Ορθιος αναμεσα στις δυο φιλες στραφηκα προς την Αννετ και-- τεντωωωθηκα νωχελικα, ανοιγοντας αφελως διαπλατη την πετσετα!... και μετα της εκανα συντροφικα και, "μμμ? Πως σου φαινεται?", νευοντας με το σαγονι προς τα κατω.

Η Σαρλοτ απο τη γωνια της δεν μπορουσε να δει οτι φορουσα σλιπάκι, ο κοσμιος! Η Αννετ παλι η ηθοποιινα δεν εχασε τικ -- πήρε καταλληλο υφος θαυμασμου και δεους... και το αξεχαστο υφος της Σαρλοτ κρατησε μεχρι που πεταξα την πετσετα και λυθηκαμε στα γελια.



Υπηρξαν φορες που η Σαρλοτ ειχε παραπόνα με την Αννετ, που βεβαια ακουγα εγω. Και μονο η φορτιση της ομως, δυσαναλογη προς το ασημαντο του φταιξιματος, εδειχνε οτι η καθε μια ειχε την αλλη στην καρδια της. Θυμηθηκα προσωπικες τους ανταλλαγες, κρυφες αναφορες... μεχρι και παραλλαγμενο "Blinded by the light". Ιn the dumps/ with the mumps/ as the adolescent pumps/ his way into his hat. Charm and graces/ in girls' faces/ and all the secret places/ no boy ever glanced at. Αγαπουσαν η μια την αλλη.


Ποσο πολυ, φανηκε οταν η Αννετ χωρισε με τον Γκανναρ.


Ερωτας της απο χρονια, ο ανθρωπος θαβγαινε δικαιωματικα Μιστερ Σκανδιναυϊα οποτε κι αν εβαζε υποψηφιοτητα -- και ηταν δε και ξυπνιος και με αισθηση του χιουμορ. Η ιστορια τους ωστοσο ειχε διαλειψεις... αρκετες φορες η Αννετ να τον ξαποστελνει και να μας εμφανιζεται με αλλους -- προς σιωπηλη απόρια μου. Σταδιακα μονο καταλαβα ποσο απροσιτος και εγωκεντρικος ηταν στ' αληθεια. Η Αννετ ξεσπασε καποτε στην Σαρλοτ, ξαφνικο ψηλωμα φωνης που εφτασε και σε μενα:

-- Ολο ΕΓΩ πρεπει να κανω αρχη στο σεξ!!

'Εϊ, αυτα νομιζα ειναι μεταξυ γυναικων', τους αστειευτηκα. Μπα?... σοκαριστηκες η δυσφορησες?, μου απαντησε η Σαρλοτ και... μου βγαλανε τη γλωσσα τους και οι δυο.



Ηλθε ομως καποτε τελος οριστικο, ρηξη και επίστροφη του Γκανναρ στην πατριδα του για παντα. Και η Αννετ εγινε κομματια και θρυψαλα.

Και εξω τη βγαζαμε, και σπιτι την ειχαμε, και εξ ιδιαιτερων με τη Σαρλοτ τακτικα -- τιποτα δεν αλλαζε την κατασταση της. Η Αννετ παραδερνε στα δοκανα καταπτωσεως, αυτοαρνησεως και θλιψης. Χωρις τελος εν οψει.





Μια μερα η Σαρλοτ εφευγε για ουορκ-σοπ οπου θαταν ως αργα. Εγω θαβλεπα για λιγο την Αννετ αργοτερα να της δωσω κατι. Τι την ακουω ομως να μου λεει?

-- Να την παρεις την Αννετ να βγειτε. Οι δυο σας... να βγειτε ραντεβου.

Να τη φλερταρω, μπας και βοηθησει... μα τοχαμε δοκιμασει. Οοχι!... η βομβα ηλθε μετα.

-- ...και βαλε ρεγουλο, διεστραμμενε εσυ!!

Την Σαρλοτ μου και τις εκφρασεις της τις ΗΞΕΡΑ. Μουλεγε, "οχι τις ακραιες σου ορεξεις στο σεξ μαζι της"! Αλλα -- κανονικο σεξ!?


Χριστουγεννα και Πρωτοχρονια και γενεθλια ηλθαν ανταμα φετος??




Μποναμας Γυμνασιακου επιπεδου, ναι... ζωωδης χαρα του αρπαγα μεσα στον αντρα -- ναι, φυσικα. Αλλα επισης μαζι μ' αυτα μουρθε και αλυσσιδα σκεψεων -- και τελικα θαυμασμος για το βαθος και την καρδια της γυναικας διπλα μου, που φταναν καπου που δεν ειχα μεχρι τοτε προσεξει. Ιδιως μιας και ενω διπλοκουμπωμενες αποψεις μπορει να μην ειχαμε, κατι σαν αυτο που η Σαρλοτ ειπε ηταν χωρις προηγουμενο.

Δεν μου μιλησε αλλο η Σαρλοτ... και πολυ σωστα. Για να τα δω σιγα σιγα μονος μου --
γιατι αν δεν το μπορουσα, βραστα εξαρχης.



Να χαρω ερωτικα τη φιλη μας!... να της δωσω απολαυση που ειχε στερηθει ... πιο σημαντικα ομως, να καταφερω να της δωσω ψυχικο ανεβασμα. Αντρικο ενδιαφερον και στοργη, στην
πραξη ομως. Να νοιωσει οτι αρεσει, οτι την ποθουν οι αντρες, ζωντανα ομως και επί τοπου, του λογου το αληθες ενας αντρας σε σπασμο ηδονης απο αυτηνης τον ερωτα και το κορμι.

Οχι, δεν ηταν διατρητο σεναριο φτηνου πορνο.... οπου ολοι πηδιουνται με ολους, ειτε με λογο ειτε χωρις. Δεν ηταν ταινια του Κορμαν, με γυμνα βυζια στην οθονη καθε πεντε λεπτα ειτε υπηρχε λογος ειτε οχι -- που ειχε κανει την Σαρλοτ να ξεσπαθωσει θυμωμενη καποιο βραδυ στο Μελνιτς, και που ο σοφος εγω απαλυνα δειχνοντας της υποφωσκουσα ειρωνεια και αναλογα. Να που εδω η "μαθητρια" ηταν που τα ειδε ωριμα, και αυτη ανοιξε τα ματια του δασκαλου.

Το οτι "ηξερε" η Αννετ πως και ομορφη ηταν και αξια και επιθυμητη, το οτι ετσι υπαγορευαν και λογια και λογικες και μνημες, ηταν γεγονος -- αλλα τι μ' αυτο? να που η ψυχουλα της ετρεμε παντα πανω στον ντορβα! Παραξενη φτιαξια η ψυχη, κατι ζωντανο κι οργανικο... εχει δικα της νευρα και μουσκουλα, οχι αποδειξεις και λογικες. Δεν την αγγιζαν την ψυχη της Αννετ, δεν την ειχαν γιατρεψει τα τελευταια. Ισως τη γιατρευε η αμεσοτητα, το οργανικο, η θερμη ερωτα ιν βιβο.

Δεν ηταν σιγουρο -- η Σαρλοτ διακινδυνευε... οχι τοσο εμενα με τα αντρικα μυαλα οσο τη φιλια την πιο στενη που ειχε. Η φιλια αυτη δε ακριβως ηταν που την εσπρωξε. Ενοιωσα περηφανος για τη Σαρλοτ.

Γιατι εγω, δε?... Μα βεβαια εγω! Οι ερωτες ειχαν κανει γυμνασια στην Αννετ -- πως να εμπιστευτει απο κει? Εγω ο απεξω ομως στεκομουν εν φιλια και εμπιστοσυνη. Θυμηθηκα ενα βραδυ παλια, περασαμε μια παρεα και βρηκαμε την Αννετ κλαμμενη -- δυο σπυρια στο χειλος της ασχημαιναν το κουκλιστικο προσωπακι! Κατι σκιρτησε μεσα μου -- "σπυρια κλαις, ενω ανθρωποι σ' αγαπανε βρε?" -- και πηγα και τη φιλήσα, επιδεικτικα, μουτσσ! στο στομα, μπροστα σε ολους -- και μετα της χαμογελασαμε ολοι μαζι ανταμα! Οχι, δε γκρινιαξε η Σαρλοτ οτι φιλαω φιλεναδες της... ηλθε και μουσφιξε επαινετικα τον ωμο.


Εγω βεβαια! Χε χε.

"Αν δεν ειμαι εγω, θα ειναι ... ποιος?"
"Αν ειμαι μονο εγω, τοτε τι ειμαι?
"Αν οχι τωρα, ΠΟΤΕ?"

Η γλυκα του σεξ ομως να που στερησε από την Οικουμενη τον ρολο μου σαν ταλμουδικο μυστικιστη.

Τουλαχιστον οταν δεν κυνηγαω Εβραιοπουλες, χε χε.


Αστειευομουν ετσι, γιατι εβλεπα τα παρακατω... οτι δηλαδη ο ρολος μου δεν ηταν ευκολος. Δεν επροκειτο για αποπειρα ανεμελου σεξ με ανεμελο κοριτσι -- ειχα στα χερια μου μια πονεμενη φιλη. Και επρεπε να της μιλησω μια γλωσσα κοντινη μεν μ' αυτην που συνηθιζουν οι αντρες, αλλα σαφως διαφορετικη.

Τοχανε αραγε "μιλητο" το θεμα οι φιλεναδες? Δεν μου ειπε η Σαρλοτ -- και παλι σωστα, σωστοτατα. Κατι τετοιο στο μυαλο μου μονο να φτηνυνει τη συμπεριφορα μου μπορουσε, οχι να βοηθησει σε οτιδηποτε.






Με τον κοσμο μου αλλαγμενο καπως εβλεπα τωρα την Αννετ διπλα μου να πινει το ποτο της και να γελαει με τις ιστοριες μου. Ο φιλος ο Αραμις τις ειχε φαει εξω απο κεινο το μπαρ, απο τρια φρατ μποϋς.


"-- Σου ριχτηκαν ολοι μαζι?" "-- ΝΑΙ!"

"-- ...τους ειχες πει 'φακιν φρατ μποϊς' ?" "-- ...ναι..."




Πηγαμε σε αλλο μπαρ, μετα σε αλλο. Και -- να που περα απο "βοηθεια προς φιλη", περα από αυτοματο κατακτητισμο, να που μια ερωτικη περιεργεια μεσα μου φουντωνε τωρα, και ανεβαινε σε επιθυμια και τελος καυλα, καυλα επιτακτικη για το λεπτο κορμακι -- πόυ τοσες φορες διπλα του δεν ειχα βιωσει παρα καθημερινοτητα. Σκεφτομουν, καποτε που εκανα ερωτα με τη Σαρλοτ στης Αννετ, με ορεξουλες μου που βρισκαν μελωδικη αποκριση στο λυγισμενο κορμι της καλης μου... λες να μας ακουγε η Αννετ?... σαν μικροτερη, ανηλικη αδελφουλα λεει... με δαχτυλακια στα στηθη και στην ηβη? Αυτα τα μικρα, νευρωδη στηθακια της, διαφορετικη χρηση απο της Σαρλοτ... θανοιωθα αραγε το αιχμηρο τους περπατημα στο κορμι μου? Μικρο το στοματακι της, δυο κεφαλια την περνουσα, ομορφη σαν μπιμπελο -- αλλα δεν ηταν μπιμπελο, ηταν γυναικα που ζουσε τον ερωτα -- με συντροφους, οπως συμβαινει, λιγωτερο μεγαλοσωμους απο μενα. Τι μεθη, τι εκσταση στενοτητας εκρυβε να μου χαρισει η σαρκα της φιλης?


Ειχα φτιαχτει ωραια και γνησια και καλα -- περ' απο ο,τι αλλο στο μυαλο μου. Μου ηταν ανυποφορη, απαραδεκτη εντελως η δυνατοτητα να παρει τελος η βραδια χωρις το λουλουδακι διπλα μου το απαλο να νοιωσει κτηνωδια ερωτικη!



Η Αννετ φυσικα το ενοιωθε, οπως καθε γυναικα δα... το αετισιο γυρω-γυρω μου, και την εβλεπα που ξανοιγοταν κι αυτη, εδινε κοψη στα πραγματα. Βγηκαμε και περπατησαμε στην αμμουδια, φωτα στην καμπυλη του κολπου, απο την αλλη μακρυα πολυχρωμος τροχος λουνα-παρκ. Σε μενα λαχαινε βεβαια να κανω την κινηση, να δειξω οτι την θελω. Συμβολικα -- τουλαχιστον κατ' αρχην -- ντεβουαλε λε φαλλυς, που ελεγε παλια ο φλουφλης ο Λακαν.

Απο την αλλη, διαισθανομουνα και αναστολη μεσα της. Με ηθελε, ναι, αλλα δεν ηταν ετοιμη να δεχτει -- και θαταν κριμα, ενω ειχε ηδη βγει απο το καβουκι--φυλακη της τοσον καιρο! Σιγουρα, σκεφτηκα, την μαγκωνει η σκεψη, τι σταση θαταν η δικια της στο μελλον? Και προς την Σαρλοτ, οσο και να τοχαν συμφωνησει -- αν τοχαν... αλλα πολυ περισσοτερο, προς εμενα. Πως θα μου φεροταν παλι σαν ...σαν τι -- φιλο, απλο καλο φιλο? Δεν ηταν στην ψυχοσυνθεση της.


Εκει που καθομασταν στα βραχακια, τα ποδια μας στη ζεστη ακομα αμμο, βρηκα ξαφνικα τη λυση. Να παραστησω τον μεθυσμενο!!



Γελωντας μεσα μου εφερα ενα μπουκαλι CHIVAS απο το αμαξι. Ω αιθυλικη αλκοολη, εαλω αμυνα, εαλω στο διαβα σου η αναστολη... οχι ομως πάντα αυτου που σε πινει! Ιδιως αν δεν σε πινει στ αληθεια, αλλα βρεχει απλως τα χειλη του.


Εκανα "το χρεος" μου λοιπον, ολοκληρο. Της εδειξα τι ενοιωθα -- αλλα με μπερδεμα μεθης στη γλωσσα, και με8υσμενη τολμη. Τα χερια μου αδραξαν τα στηθια της, προς ανασα της ξαφνικη...

"-- Σε θελω."

Και λογια μετα στο εξαφνο, λαχανιασμενα. Θελω να σε γαμησω, δεν ξερεις πόσο... Ολο το βραδυ σε κυττω... ολο το βραδυ ο πουτσος μου ολορθος για σενα... κοντεψα να χυσω στο ετσι...


Ψεμμα η μεθη, ψεμμα επισης, και επιτηδες, το οτι δεν ειπα το ονομα της ουτε μια φορα... αλλα τα λογια μου τουλαχιστον ησαν αληθεια, αληθεια καυτερη και γυμνη. Εγειρα στο στηθος της, το χερι μου στο ζαλισμενο μου κεφαλι και.... CHIVAS - αρσενικο 1-0.




Και... σαν πρωτη γλυκεια τριλλια μεσα στη νυχτα, σαν προοιμιο μουσικο εξαισιου θιασου, μια Θωμαϊτσα αναζητησε τον Ηλο! Η σεμνη φιλη, ελευθερωμενη πια, οχι πια σοντομιζεε παρ λα σαστετε κατα Νταλι -- απλωσε το χερακι της σε ασεμνη εξερευνηση μου!... και βρηκε, ναι, πως ολα ησαν Κατα Τας Γραφας.


Επαιξε η παιδουλα στην αμμο εκει, οπως παλιοτερα ειχε τις κουκλες της με την Σαρλοτ, οπως μετα επαιζε με Κουκλους δικους της... επάιξε με εναν μεγαλο Κουκλο, στην αμμουδια, κατω απ' τ' αστερια, και μια αισθαντικα σφιχτη φετα φεγγαριου.


Δεν ξερω πως κρατηθηκα, παλι και παλι... πως δεν αποκριθηκα Αντιφωνητης στην μικρη Μαρια Νεφελη, Καλη Μαγισσα της Ανατολης, πως δεν πηγαν τα χερια μου στο κεφαλακι της, να τανυσω το μικρο της στομα στον δικο μου ρυθμο.

Μνημη "απαξ λεχθεισα" η βραδυα εκεινη!... η μια φορα που εζησα ερωτα απο τετοια γωνια. Ποσες φορες δεν σκιρτησε το κορμι μου με θολωμενο το μυαλο να πεταχτω Βρυκολακας και να αγαπηθουμε δυοιν?... και με σκληραδα απολαυσεως που δεν κοβεται να λογχισω καθε τρυπουλα του αλαβαστρινου κορμιου, να αντηχησουν βραχια τις κραυγες της, και ηδονης και βασανισμου?



Οχι, δεν την προδωσα τη φιλη. Ουτε τον εαυτο μου. Δαιμονος επιπονου και νυμφης ερωτικης εφημερο σπερμα ηταν η σκηνη, δεν μου πηγε να την αλλαξω. Αν θελετε, οπως στρωσαμε, ετσι και κοιμηθηκαμε, η Αννετ και γω.

Θυμαμαι ονειρικα πως λιγο λιγο ξεθαρρευε η Αννετ και προχωρουσε στο επομενο βημα... το παρατεταμενο Πρελουδιο, προσωπακι τρυφερο διπλα στην κτηνωδη σιλουεττα του οργανου μου που θεραπευε, και μετα την κυριως Συναυλια της, σκυταλοδρομια σαρκας σφιχτη, σαρκα νικημενη πόυ υποχωρει, σαρκα σφιχτη παλι.... Λεπτες φωνουλες της σα διαττοντες οταν εφτασε να σειεται σε οργασμο... ε, και μετα εσφιξα και γω καθε μυωνα του σωματος και συγκλονιστηκα και γω. Και πότιζα, την ποτιζα εκστατικα, με φωναρα απο γεματα πνευμονια -- που 8εωρησα δικαιωματικα μερος της φυσιολογιας του οργασμου εστω και αντρα μεθυσμενου.


Γλυκεια απολαυση και τα μεθεορτια, η τακτικη παιδουλα που δεν αφηνει πάιχνιδια μεσ' στη μεση!... ενω στα μελη μου ακομα τραγουδουσαν οι τελευταιοι σπασμοι. Με συνεφερε τελος ενα πλουτς! θαλασσινου νερου, λουτσα που εξαφανισε και οποιες αμηχανες υγρασιες.


"-- Διαολε... δεν το παω το ουισκυ, τελικα!"

Ενω μεσα μου σκεφτομουν, αν δεν ειναι ΑΥΤΟ ψυχικο ανεβασμα, ο ερωτας σου κοριτσι να αντλει σπερμα απο αντρα τεζα -- ε τοτε δεν ξερω τι ειναι!




Πιστεψε αραγε η γλυκεια Αννετ τη μεθη μου?... η με πηρε ειδηση, ισως απο καποιο σημειο και περα, αλλα δεχτηκε ωστοσο την "υποσχεση" μου της μεθης? Δεν ξερω. Την βοηθησε τουτη η μικρη συνωμοσια των φιλων της? Ουτε κι αυτο μπορω να το ξερω με σιγουρια. Ξερω μονο οτι δυο βδομαδες αργοτερα αρχισε φρεσκον ερωτα, και αργοτερα παντρευτηκε -- ηθοποιο Σκανδιναυικου ονοματος και καταγωγης, ον ρεβιεν τουζουρ!

Βλεπομασταν αρκετα, τα δυο ζευγαρια... μετα λιγωτερο... και καποτε η Σαρλοτ και γω χωρισαμε -- εντελως φιλικα. Την Σαρλοτ μονο βλεπω τωρα ποτε ποτε -- και ενθουσιαζεται μεχρι που τα αυτακια της γινονται ροζ οταν λεω σε κοσμο,

"-- Η πρωην μου!... ειναι ηθοποιος και ζει στην Νεα Υορκη"




Μου τα θυμισε ολα αυτα, και μ' εβαλε και σε σκεψεις, μια μενεξελια καρτα της Αννετ, μπλε ιμπρεσσιονιστικοι γλαροι απο τη μια και βυσσινι χειρογραφες λεξεις από την αλλη.




They tell of the past

dreams

drunken memories

dear friends

they once thought eternal.






Μεθυσμενες μνημες?...

Για φαντασου.

Thursday, May 04, 2006

Η ΚΟΥΚΛΑ ΚΑΙ Η ΛΕΓΕΩΝ


Τ' ονομα μου ας μην ειναι Γκαντενμπαϊν.

Μου αρεσει ο Μαξ Φρις, με τον Χαιλντερλιν του και τον Θανατο του Εμπεδοκλη, την κονβουλσιφ Ανδορρα και το μοιραιο των Εμπρηστων. Μου αρεσει και ο διαλογος του με τον συμπατριωτη Φριντριχ Ντυρενματ, φημη επισκεψεως Γηραιας Κυριας (και σουςς οι κακες γλωσσες οτι Γηραια Κυρια ηταν ο Χενρυ Τζεημς, χι χι. Ο Φωκνερ που το λεει αυτο -- ε, ειναι Φωκνερ. Που η Χολλυγουντιανη του καρριερα σαν καλλιτερη απο του ΦιτσΤζεραλντ...)



Το ονομα μου, για οποιον δεν καταλαβε, ειναι Λεγεων.





Χε χε... πως να τους μαζεψω τους Εαυτους, δαιμονια απολυμενα που αλωνιζουν χρονια τις λιστες, και πιο προσφατα τα μπλογκ, του ιερου Διαδικτυου? Ποιο δαχτυλιδι του Γυγη θα φανερωσει τοσες Εκφανσεις μου, νεφελες μακρυνες?...ποιο δαχτυλιδι του Τολκιεν θα τις συρει στη σπηλια, μεσ' στη σκοτεινια να τις αλυσσοδεσει?


"Σημαδι μαυρο απομεινε, κι ας εσπασε ο χαλκας,
στην αγορα του Αλιτζεριου δεμενη να σε συρω
Και πηδηξ' ο μικρος Θεος μια νυχτα απ' το Νινκας
στου Αιγαιου τα γαλανα νερα δυο μιλια οξω απ' τη Σκυρο"





Δαιμονια, δαιμονια πολλα. Κι οχι ολα Σωκρατικα. Οοοοοχι.




Εφτιαξα λοιπον το μπλογκ αυτο, προτροπη αγαπημενων προσωπων -- που ηδονιζουν την τροφικη το λιγωτερο ακρα του σωματος... γι αυτο και το ονομα του!

(Αχ το γελιο. Ομορφο κι ανατρεπτικο στον καθαρμο του. Χρατς-χρουτς καταπινε την αναλυση απο τον Φιλοσοφο ο τυφλος καλογερος στο Φινις Αφρικαε.)


Τοφτιαξα. Και του στολισα το προσωπο, κατα Εγγονοπουλο, με τα "Σωθικα". Εναν εαυτο μου κρυφοτερο κι αλλιωτικο απο τους πολλους που διαμεριζονται οι αιθερες, κατι σαν initial object της Category Theory αν θελετε, σα σεφερικη στερνα... η καλλιτερα σαν κρυψωνα, που ειχαμε και παιζαμε παιδια. Μισοκρυμμενη πισω απο πλατανοφυλλα.

Quid πλατανων opacissimus.





Πλατανοφυλλα που πρωτη παραμερισε μια Κουκλα.


"Ειναι μια κουκλιτσα που γελαει.." -- εμ δεν ξερει δα ακομα τι λαχταρες θα τραβηξει! χι χι



Χο χο.. ουτε και γω ξερω. Χο χο χο, ε?! Χα!




Ειναι ενα κοριτσι φλογερο. Σα να νιωθω τι πεταριζε μεσα στον Ελυτη ...οταν η Μαριανινα Μαρια Νεφελη ελεγε "θα κοιμηθω μ' ΑΥΤΟΝ". Ακουσατε τα λογια της παρθενας/ τους πολλους παραποιει ο Ενας.


"..πριν ελθει αυτος ο Αλλος και μ' αλλαξει,
πριν επιβαλλει μια Καινουργια Ταξη
σας λεω "Γεια σας!" και παω φυλακη.
Ενα Φεγγαρι ανηκει στην Αμερικη..."


μα τις ψυχες που δε λυγουν, ουτε στα Ματαλα ουτε στο Κατμαντου -- τις ψαχνουμε με το βελονι.




Στα στενα του Βερρατσανο της Νεας Υορκης στεκει, Κακια Μαγισσα της Δυσεως, μια Γαλλιδα με δαυλο στο χερι, η once and future Ελευθερια... "ποσα δολλαρια κανει/σημερα το υπερουσιο μεταλλο σου".

Στις οχθες του Νεβα της Αγιας Πετρουπολης ορθωνεται αλογο με χαραγμενη αφιερωση PETRO PRIMO, CATHERINA SECUNDA

Στο Πελαγος του Αιγεα... αρμενιζουμε 'μεις.



"Μεσανυχτα και ταξιδευεις διχως πλευρικα
σκιαζεσαι μηπως στο γιαλο τα φωτα σε προδινουν
Μα πριμα πλωρα μονη εσυ πατας στοχαστικα
κρατωντας στα χερακια σου το Λυχνο του Αλλαδινου"






___________απο τον ambrosiac για την Composition Doll