Η ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΙΣΜΟΥ, η: μια μερα οπως ολες οι αλλες




Βγηκα απο το σπιτι το πρωι. Ενας τυπακος με πηρε απο κοντα και αρχισε τις φωνες.



" -- Υπναρα! Τι ωρα ειν' αυτη που ξυπνας; Τεμπελη!"



Σταθηκα στο περιπτερο για καφε και λουκουμα.



"-- Κοιλιοδουλε, λιχουδη, δεν ντρεπεσαι λιγακι;"



Πεταξα τα απομειναρια στα σκουπιδια, το κουπακι επεσε εξω.



"-- Γκαβος εισαι; Για οικολογια και περιβαλλον δεν ακουσες ποτε;"



Χτυπησε το μπλακμπερρυ μου.



"-- Ρε... τα παιδακια στην Κινα δεν τα σκεφτεσαι;"



Στο γραφειο, διαβαζα μιαν αναφορα



"-- Υπηρετεις τα αφεντικα και τον Σορος! Και το χαρτι; Πανε τα δαση του Αμαζονιου! Σπαταλε!"



Πηγα να βαλω βενζινη.



"-- Σκοτωνεις τα παιδακια του Ιρακ και τις Λιβυες μανουλες, κτηνος!"




Φαγητο με ξενη συναδελφο



"-- Το μουνακι ειναι πραχτορας της Σι Αϊ Εϊ, πουλημενε μαλακα!"



Αγορασα Νιου Γιορκ Ταϊμς



"-- Στηριζεις τους Εβραιους μεγαλοεκδοτες, καθαρμα! Τσιρακι των αμερικανοσιωνιστων
τραπεζιτων!"



Στο γυρισμο εμεινα απο συμπλεκτη. Μαζευτηκαν γυρω δυο-τρεις φιλοι του τυπου και αρχισαν ολοι μαζι να λενε για την κριση του αυτοκινητισμου.


Κατεφθασε και ενας τρεχαλα με εφημεριδα. Τρεις νεκροι απο τροχαιο.



"-- Να καταργηθουν τα αυτοκινητα!"




Σπιτι αργα το βραδυ εστειλα ρηπορτ στην λεσχη Μπιλντερμπεργκ ενω η πραχτορισσα
με τα τραγοποδαρα μου επαιρνε πιπα και χτυπουσε δεξια αριστερα η διαβολικη ουρα Μου.






ιν- καπιταλισμος, ιμπεριαλισμος, παγκοσμιοποιηση -μοουντ

Ο ΦΙΛΟΣ



Scott, your last fragments I arrange tonight,
Assigning commas, setting accents right,
As once I punctuated, spelled and trimmed
When, passing in a Princeton spring -- how dimmed
By this damned quarter-century and more!--
You left your "Shadow Laurels" at my door.

That was a drama webbed of dreams: the scene
A shimmering beglamored bluish-green
Soiled Paris wineshop; the sad hero one
Who loved applause but had his life alone;
Who fed on drink for weeks; forgot to eat,
'Worked feverishly', nourished on defeat
A lyric pride, and lent a lyric voice
To all the tongueless knavish tavern boys,
The liquor-ridden, the illiterate;
Got stabbed one midnight by a tavern-mate --
Betrayed, but self-betrayed by stealthy sins --
And faded to the sound of violins.


Tonight, in this dark long Atlantic gale,
I set in order such another tale,
While tons of wind that take the world for scope
Rock blackened waters where marauders grope
Our blue and bathed-in Massachusetts ocean;
The Cape shakes with the depth-bomb's dumbed concussion;

And guns can interrupt me in these rooms,
Where now I seek to breathe again the fumes
Of iridescent drinking-dens, retrace
The bright hotels, regain the eager pace
You tell of... Scott, the bright hotels turn bleak;
The pace limps or stamps; the wines are weak;
The horns and violins come faint tonight.
A rim of darkness that devours light
Runs like the wall of flame that eats the land;
Blood, brain and labor pour into the sand;

And here, among our comrades of the trade,
Some buzz like husks, some stammer, much afraid,
Some mellowly give tongue and join the drag
Like hounds that bay the bounding anise-bag,
Some swallow darkness and sit hunched and dull,
The stunned beast's stupor in the monkey-skull.


I climbed, a quarter-century and more
Played out, the college steps, unlatched my door,
And, creature strange to college, found you there:
The pale skin, hard green eyes, and yellow hair --
Intently pinching out before a glass
Some pimples left by parties at the Nass;
Nor did you stop abashed, thus pocked and blotched,
But kept on peering while I stood and watched.

Tonight, from days more distant now, we find,
Than holidays in France were, left behind,
Than spring of graduation from the fall
That saw us grubbing below City Hall,
Through storm and darkness, Time's contrary stream,
There glides amazingly your mirror's beam --
To bring before me still, glazed mirror-wise,
The glitter of the hard and emerald eyes.

The cornea tough, the aqueous chamber cold,
Those glassy optic bulbs that globe and hold --
They pass their image on to what they mint,
To blue ice or light buds attune their tint,
And leave us, to turn over, iris-fired,
Not the great Ritz-sized diamond you desired
But jewels on a handful, lying loose:
Flawed amethysts; the moonstone's milky blues;
Chill blues of pale transparent tourmaline;
Opals of shifty yellow, chartreuse green,
Wherein a vein vermilion flees and flickers --
Tight phials of the spirit's light mixed liquors;

Some tinsel zircons, common turquoise; but
Two emeralds, green and lucid, one-half cut,
One cut consummately -- both take their place
In Letters' most expensive Cartier case.



And there I have set them out for final show,
And come to the task's dead-end, and dread to know
Those eyes struck dark, dissolving in a wrecked
And darkened world, that gleam of intellect
That spilled into the spectrum of tune, taste,
Scent, color, living speech, is gone post-haste;



And we must dwell among the ragged stumps,
With owls digesting mice to dismal lumps,
Of skin and gristle, monkeys scared by thunder,
Great buzzards that descend to grab the plunder.



And I, your scraps and sketches sifting yet,
Can never thus revive one sapphire jet,
However close I look, however late,
But only spell, and point, and punctuate.

ΣΟΥΝΙΟ


Ο ναος
δεν ειναι οι στηλες του

ουτε το αερινο φως μεταξυ τους


Εισερχομαι στον ναο
εν δρασει

την στιγμη ακριβως που εχω ξεχασει

ναο
και στηλες
και πως ο ναος δεν ειναι οι στηλες του

ISOKRATHS REDUX



Gia to pavtaxoy parov pia "tsitato toy Isokratn":


Η δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται διότι,

κατεχράσθη το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας,

διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα,

την παρανομία ως ελευθερία,

την αναίδεια του λόγου ως ισότητα

και την αναρχία ως ευδαιμονία.


Xreiastnke va diabasw gia deytern fora tov Areopagitiko gia va to brw... dioti
ALLH n morfn poy kykloforei kai ALLO ayto poy ekeivos egrapse:



Ισοκρατους Αρεοπαγιτικος, παρ. 20

οἱ γὰρ κατ' ἐκει̂νον τὸν χρόνον τὴν πόλιν διοικου̂ντες κατεστήσαντο πολιτείαν οὐκ ὀνόματι μὲν τῳ̂ κοινοτάτῳ καὶ πραοτάτῳ προσαγορευομένην, ἐπὶ δὲ τω̂ν πράξεων οὐ τοιαύτην τοι̂ς ἐντυγχάνουσι φαινομένην, οὐδ' ἣ του̂τον τὸν τρόπον ἐπαίδευε τοὺς πολίτας ὥσθ' ἡγει̂σθαι τὴν μὲν ἀκολασίαν δημοκρατίαν, τὴν δὲ παρανομίαν ἐλευθερίαν, τὴν δὲ παρρησίαν ἰσονομίαν, τὴν δ' ἐξουσίαν του̂ πάντα1 ποιει̂ν εὐδαιμονίαν, ἀλλὰ μισου̂σα καὶ κολάζουσα τοὺς τοιούτους βελτίους καὶ σωφρονεστέρους ἅπαντας τοὺς πολίτας ἐποίησεν.



Leei dld, oi 8esmo8etes tote DEN eftia3av politeia poy va exei polites me ta mpla-mpla poy papagalizovtai ava tnv mplogkosfaira, alla politeia poy va apex8avetai kai va timwrei ta tetoia kai va exei kaloys kai myalwmevoys polites.

Ta peri aytokatastrofns eivai pro.i.ovta favtasias.



Listarxos
iv- Dev mporw va sas afnsw mia stigmn movoys sas?! :-P -mooyvt

Μιμνερμος



Τι ειν' η ζωη και που η χαρα ο ερωτας αν φυγει
   μα και να πεθαινα οταν πια θα παψει να μ'αγγιζει
με δωρα αβρα στου κρεββατιου τ'αποκρυφα τα ριγη
   Ετσι ανθισμενα τα κορμια που ποθος αρμενιζει
και των αντρων και γυναικων



τίς δὲ βίος, τί δὲ τερπνὸν ἄτερ χρυσῆς Ἀφροδίτης;
   τεθναίην, ὅτε μοι μηκέτι ταῦτα μέλοι,
κρυπταδίη φιλότης καὶ μείλιχα δῶρα καὶ εὐνή·
   οἷ’ ἥβης ἄνθεα γίγνεται ἁρπαλέα
ἀνδράσιν ἠδὲ γυναιξίν·



---
Μτφρ. δικη μου


Sent via BlackBerry from T-Mobile

H SOYPA TOY DAWKINS




[O Ioyliavos orwv diafwviav stn lista torri3e tempelika se istories. ]




H kovtessa Baleraiva eixe eva mystiko, to mystiko systatiko mias syvtagns poytav to bios toy spitikoy. 8a tolege pe8aivovtas stnv gyvaika toy prwtotokoy.

H Mntera eixe logariasmo stnv Trapeza, gia dyskoln stigmn. Krima omws va trabn3oyme lefta, ti 8axoyme tnv epomevn fora? O pateras ekopse to tsigaro. O gios brnke kai bradyvn doyleia.

O 3evos mpnke sto xwrio kai tobre peivasmevo. Dev exoyme oyte emeis va fame, toy legave.

-- Poly kala, 8a fame soypa apo petres!

Gyrepse kazavi, toybale vero. Oi xwriavoi kyttazave. Diale3e stroggyles, leies petres kai tis ebale va brasoyv.

To arxaio dikastnrio eixe diko toy tropo va lyvei diafores. 8abazav tov Kallimaxo va grapsei dyo selides me ta epixeirnmata toy Dawkins, kai va dior8wsei kai va tis beltiwsei mexri va dextei n Bibiav to keimevo sav plnrn ekfrasn tns 8esews tns. Meta, n Bibiav avtistoixa 8a egrafe keimevo kata toy Dawkins poy va dextei o Kallimaxos. Ta dyo keimeva pngaivave stov dikastn.

Ta paramy8ia eivai ola ta idia. To mystiko tns kovtessas Baleraivas ntav oti dev ypnrxe mystiko systatiko. H idea movn apetrepe - gia ta matia as errixvav mesa eva botsalaki.

H Mntera dev eixe trapezitiko logariasmo. H dyvamn poy psyxwve tn famelia dev erxotav apo xrysafi stn 8yrida. Arkoyse kai mia petra.

Kapoios xwriavos efere eva koyvoypidi kai torri3e sto kazavi. Allos 8ymn8nke pws eixe ligo lardi. Evas 3e8apse patates, allos brnke kremmydia. To kazavi eywdiaze.

Sto arxaio dikastnrio dev xreiastnke pote va bgalei apofasn o dikastns. Oi avtidikoi movoi toys briskave lysn kai moirasia...o ka8evas exovtas givei gia ligo o allos.

Merikoi malista ftasav va pisteyoyv oti dev ypnrxe kav dikastns sto adyto, movo eva agalma apo petra.

To kazavi toylaxistov ta.i.se to xwrio kai tov 3evo aln8ivn soypa, oxi soypa apo petres. Soypa wstoso poy de 8axe ypar3ei dixws tov 3evo kai tis petres toy. Toxoyv apo tote loipov kai to leve kai 8ymoyvtai, pws kapote fagave soypa apo petres.

H.

Ο ΚΟΥΚΛΟΣ or, CHIVAS ON THE ROCKS




Για μια αγαπημενη
κοινη φιλη
του Αθηναιου και του ambrosiac
που τον δευτερο τουλαχιστον
τον βαζει κατω στο ουισκυ.






Ο ΚΟΥΚΛΟΣ or, CHIVAS ON THE ROCKS




-- Ξερεις, οταν σου αρεσει καποια, η φωνη σου γινεται βαρυτερη!

-- Εμενα? ... Καλα, φταιω εγω που σας διασκεδαζω α λα Ελβις!...


Η Σαρλοτ και οι φιλεναδες το περιμεναν οποτε πλησιαζα, ενα υπερβολικα μπασσο 'Χαϊ γκερλς"! Που δε σημαινει βεβαια οτι δεν ειχε δικιο στην παρατηρηση της -- μονον οτι
εγω δεν το ειχα προσεξει. Καλου κακου, απο κει και περα οποτε μας τηλεφωνουσε η Αννετ το αρχικο μου 'Χελλοου" ακολουθουσε ενα "Χαϊ Αννετ" δυο οκταβες παρακατω.

-- Ειδες αγαπη μου?... παντα φροντιζω ναχεις δικιο!

-- Καταλαβαινω. Φλερταρεις τη φιλη μου για... χαρη μου.



Με την Σαρλοτ ημασταν μαζι καιρο. Κρυφο μερακι της η ηθοποιϊα... κρυφο της ινδαλμα η επισης ξανθεια μακαριτισσα Μαιριλυν Μονροε. Κρυφος καημος το προσωπό της, που στο υψος της λαγνας ντιβας δεν ηταν -- αλλα μη κρυφο της καμαρι λιγο πιο κατω τα διδυμα, Μαιριλυν και Μονροε κατα το αμφιβολου γουστου χιουμορ μου, που ηταν και παραηταν.

Η Αννετ, φιλη της, εεμ, επιστηθια απο κοριτσακια, διεφερε σε καθε τι. Μικροσωμη, μαυρο κορακατο μαλλι, και λεπτη, κουκλιστικη ομορφια με εξωτικοτητα μισης Ασιατισας. Τις ειχα γνωρισει μαζι, πινοντας εσπρεσσο στο Κερκωφ. Εκανα παιχνιδι για την πιο Καλιφορνεζα.



Με την φιλεναδα μας λοιπον βρισκομασταν συχνα πυκνα. Ενα απογευμα ειχαν μαζευτει και τρεις-τεσσερεις αλλες φιλες τους και καθονταν ολες και... τσιγαριζαν τους αντρες τους, φυσικα. Να μην υστερησει η Σαρλοτ, που εχει ομορφα υπονομευτικο χιουμορ, γυρισε αγριωπα προς εμενα και ειπε

-- ΚΑΙ ΣΥ! Καποια μερα περυσι, ΕΣΥ... δεν ειχες κεφι για σεξ ολη την ημερα!!

Ουρανια λογια οταν ακουει ενα κορτσοπουλο -- οταν ομως ακουνε πέντε οχι μονον δεν ωφελει κατι τετοιο, οχι μονον θορυβος γινεται, αλλα τρως και το δουλεμα της αρκουδας. "Το χρυσο μου... σου ελειψε το κοκο σημερα", "Ιιιιιχ, εμενα κυτταειιιιι", "Κανε στη μπαντα το πραμμα σου σε παρακαλω να περασω"

Καλααα. Την επομενη μερα ειχα βγει απ' το ντους τυλιγμενος με πετσετα στο μποϊ μου. Ορθιος αναμεσα στις δυο φιλες στραφηκα προς την Αννετ και-- τεντωωωθηκα νωχελικα, ανοιγοντας αφελως διαπλατη την πετσετα!... και μετα της εκανα συντροφικα και, "μμμ? Πως σου φαινεται?", νευοντας με το σαγονι προς τα κατω.

Η Σαρλοτ απο τη γωνια της δεν μπορουσε να δει οτι φορουσα σλιπάκι, ο κοσμιος! Η Αννετ παλι η ηθοποιινα δεν εχασε τικ -- πήρε καταλληλο υφος θαυμασμου και δεους... και το αξεχαστο υφος της Σαρλοτ κρατησε μεχρι που πεταξα την πετσετα και λυθηκαμε στα γελια.



Υπηρξαν φορες που η Σαρλοτ ειχε παραπόνα με την Αννετ, που βεβαια ακουγα εγω. Και μονο η φορτιση της ομως, δυσαναλογη προς το ασημαντο του φταιξιματος, εδειχνε οτι η καθε μια ειχε την αλλη στην καρδια της. Θυμηθηκα προσωπικες τους ανταλλαγες, κρυφες αναφορες... μεχρι και παραλλαγμενο "Blinded by the light". Ιn the dumps/ with the mumps/ as the adolescent pumps/ his way into his hat. Charm and graces/ in girls' faces/ and all the secret places/ no boy ever glanced at. Αγαπουσαν η μια την αλλη.


Ποσο πολυ, φανηκε οταν η Αννετ χωρισε με τον Γκανναρ.


Ερωτας της απο χρονια, ο ανθρωπος θαβγαινε δικαιωματικα Μιστερ Σκανδιναυϊα οποτε κι αν εβαζε υποψηφιοτητα -- και ηταν δε και ξυπνιος και με αισθηση του χιουμορ. Η ιστορια τους ωστοσο ειχε διαλειψεις... αρκετες φορες η Αννετ να τον ξαποστελνει και να μας εμφανιζεται με αλλους -- προς σιωπηλη απόρια μου. Σταδιακα μονο καταλαβα ποσο απροσιτος και εγωκεντρικος ηταν στ' αληθεια. Η Αννετ ξεσπασε καποτε στην Σαρλοτ, ξαφνικο ψηλωμα φωνης που εφτασε και σε μενα:

-- Ολο ΕΓΩ πρεπει να κανω αρχη στο σεξ!!

'Εϊ, αυτα νομιζα ειναι μεταξυ γυναικων', τους αστειευτηκα. Μπα?... σοκαριστηκες η δυσφορησες?, μου απαντησε η Σαρλοτ και... μου βγαλανε τη γλωσσα τους και οι δυο.



Ηλθε ομως καποτε τελος οριστικο, ρηξη και επίστροφη του Γκανναρ στην πατριδα του για παντα. Και η Αννετ εγινε κομματια και θρυψαλα.

Και εξω τη βγαζαμε, και σπιτι την ειχαμε, και εξ ιδιαιτερων με τη Σαρλοτ τακτικα -- τιποτα δεν αλλαζε την κατασταση της. Η Αννετ παραδερνε στα δοκανα καταπτωσεως, αυτοαρνησεως και θλιψης. Χωρις τελος εν οψει.





Μια μερα η Σαρλοτ εφευγε για ουορκ-σοπ οπου θαταν ως αργα. Εγω θαβλεπα για λιγο την Αννετ αργοτερα να της δωσω κατι. Τι την ακουω ομως να μου λεει?

-- Να την παρεις την Αννετ να βγειτε. Οι δυο σας... να βγειτε ραντεβου.

Να τη φλερταρω, μπας και βοηθησει... μα τοχαμε δοκιμασει. Οοχι!... η βομβα ηλθε μετα.

-- ...και βαλε ρεγουλο, διεστραμμενε εσυ!!

Την Σαρλοτ μου και τις εκφρασεις της τις ΗΞΕΡΑ. Μουλεγε, "οχι τις ακραιες σου ορεξεις στο σεξ μαζι της"! Αλλα -- κανονικο σεξ!?


Χριστουγεννα και Πρωτοχρονια και γενεθλια ηλθαν ανταμα φετος??




Μποναμας Γυμνασιακου επιπεδου, ναι... ζωωδης χαρα του αρπαγα μεσα στον αντρα -- ναι, φυσικα. Αλλα επισης μαζι μ' αυτα μουρθε και αλυσσιδα σκεψεων -- και τελικα θαυμασμος για το βαθος και την καρδια της γυναικας διπλα μου, που φταναν καπου που δεν ειχα μεχρι τοτε προσεξει. Ιδιως μιας και ενω διπλοκουμπωμενες αποψεις μπορει να μην ειχαμε, κατι σαν αυτο που η Σαρλοτ ειπε ηταν χωρις προηγουμενο.

Δεν μου μιλησε αλλο η Σαρλοτ... και πολυ σωστα. Για να τα δω σιγα σιγα μονος μου --
γιατι αν δεν το μπορουσα, βραστα εξαρχης.



Να χαρω ερωτικα τη φιλη μας!... να της δωσω απολαυση που ειχε στερηθει ... πιο σημαντικα ομως, να καταφερω να της δωσω ψυχικο ανεβασμα. Αντρικο ενδιαφερον και στοργη, στην
πραξη ομως. Να νοιωσει οτι αρεσει, οτι την ποθουν οι αντρες, ζωντανα ομως και επί τοπου, του λογου το αληθες ενας αντρας σε σπασμο ηδονης απο αυτηνης τον ερωτα και το κορμι.

Οχι, δεν ηταν διατρητο σεναριο φτηνου πορνο.... οπου ολοι πηδιουνται με ολους, ειτε με λογο ειτε χωρις. Δεν ηταν ταινια του Κορμαν, με γυμνα βυζια στην οθονη καθε πεντε λεπτα ειτε υπηρχε λογος ειτε οχι -- που ειχε κανει την Σαρλοτ να ξεσπαθωσει θυμωμενη καποιο βραδυ στο Μελνιτς, και που ο σοφος εγω απαλυνα δειχνοντας της υποφωσκουσα ειρωνεια και αναλογα. Να που εδω η "μαθητρια" ηταν που τα ειδε ωριμα, και αυτη ανοιξε τα ματια του δασκαλου.

Το οτι "ηξερε" η Αννετ πως και ομορφη ηταν και αξια και επιθυμητη, το οτι ετσι υπαγορευαν και λογια και λογικες και μνημες, ηταν γεγονος -- αλλα τι μ' αυτο? να που η ψυχουλα της ετρεμε παντα πανω στον ντορβα! Παραξενη φτιαξια η ψυχη, κατι ζωντανο κι οργανικο... εχει δικα της νευρα και μουσκουλα, οχι αποδειξεις και λογικες. Δεν την αγγιζαν την ψυχη της Αννετ, δεν την ειχαν γιατρεψει τα τελευταια. Ισως τη γιατρευε η αμεσοτητα, το οργανικο, η θερμη ερωτα ιν βιβο.

Δεν ηταν σιγουρο -- η Σαρλοτ διακινδυνευε... οχι τοσο εμενα με τα αντρικα μυαλα οσο τη φιλια την πιο στενη που ειχε. Η φιλια αυτη δε ακριβως ηταν που την εσπρωξε. Ενοιωσα περηφανος για τη Σαρλοτ.

Γιατι εγω, δε?... Μα βεβαια εγω! Οι ερωτες ειχαν κανει γυμνασια στην Αννετ -- πως να εμπιστευτει απο κει? Εγω ο απεξω ομως στεκομουν εν φιλια και εμπιστοσυνη. Θυμηθηκα ενα βραδυ παλια, περασαμε μια παρεα και βρηκαμε την Αννετ κλαμμενη -- δυο σπυρια στο χειλος της ασχημαιναν το κουκλιστικο προσωπακι! Κατι σκιρτησε μεσα μου -- "σπυρια κλαις, ενω ανθρωποι σ' αγαπανε βρε?" -- και πηγα και τη φιλήσα, επιδεικτικα, μουτσσ! στο στομα, μπροστα σε ολους -- και μετα της χαμογελασαμε ολοι μαζι ανταμα! Οχι, δε γκρινιαξε η Σαρλοτ οτι φιλαω φιλεναδες της... ηλθε και μουσφιξε επαινετικα τον ωμο.


Εγω βεβαια! Χε χε.

"Αν δεν ειμαι εγω, θα ειναι ... ποιος?"
"Αν ειμαι μονο εγω, τοτε τι ειμαι?
"Αν οχι τωρα, ΠΟΤΕ?"

Η γλυκα του σεξ ομως να που στερησε από την Οικουμενη τον ρολο μου σαν ταλμουδικο μυστικιστη.

Τουλαχιστον οταν δεν κυνηγαω Εβραιοπουλες, χε χε.


Αστειευομουν ετσι, γιατι εβλεπα τα παρακατω... οτι δηλαδη ο ρολος μου δεν ηταν ευκολος. Δεν επροκειτο για αποπειρα ανεμελου σεξ με ανεμελο κοριτσι -- ειχα στα χερια μου μια πονεμενη φιλη. Και επρεπε να της μιλησω μια γλωσσα κοντινη μεν μ' αυτην που συνηθιζουν οι αντρες, αλλα σαφως διαφορετικη.

Τοχανε αραγε "μιλητο" το θεμα οι φιλεναδες? Δεν μου ειπε η Σαρλοτ -- και παλι σωστα, σωστοτατα. Κατι τετοιο στο μυαλο μου μονο να φτηνυνει τη συμπεριφορα μου μπορουσε, οχι να βοηθησει σε οτιδηποτε.






Με τον κοσμο μου αλλαγμενο καπως εβλεπα τωρα την Αννετ διπλα μου να πινει το ποτο της και να γελαει με τις ιστοριες μου. Ο φιλος ο Αραμις τις ειχε φαει εξω απο κεινο το μπαρ, απο τρια φρατ μποϋς.


"-- Σου ριχτηκαν ολοι μαζι?" "-- ΝΑΙ!"

"-- ...τους ειχες πει 'φακιν φρατ μποϊς' ?" "-- ...ναι..."




Πηγαμε σε αλλο μπαρ, μετα σε αλλο. Και -- να που περα απο "βοηθεια προς φιλη", περα από αυτοματο κατακτητισμο, να που μια ερωτικη περιεργεια μεσα μου φουντωνε τωρα, και ανεβαινε σε επιθυμια και τελος καυλα, καυλα επιτακτικη για το λεπτο κορμακι -- πόυ τοσες φορες διπλα του δεν ειχα βιωσει παρα καθημερινοτητα. Σκεφτομουν, καποτε που εκανα ερωτα με τη Σαρλοτ στης Αννετ, με ορεξουλες μου που βρισκαν μελωδικη αποκριση στο λυγισμενο κορμι της καλης μου... λες να μας ακουγε η Αννετ?... σαν μικροτερη, ανηλικη αδελφουλα λεει... με δαχτυλακια στα στηθη και στην ηβη? Αυτα τα μικρα, νευρωδη στηθακια της, διαφορετικη χρηση απο της Σαρλοτ... θανοιωθα αραγε το αιχμηρο τους περπατημα στο κορμι μου? Μικρο το στοματακι της, δυο κεφαλια την περνουσα, ομορφη σαν μπιμπελο -- αλλα δεν ηταν μπιμπελο, ηταν γυναικα που ζουσε τον ερωτα -- με συντροφους, οπως συμβαινει, λιγωτερο μεγαλοσωμους απο μενα. Τι μεθη, τι εκσταση στενοτητας εκρυβε να μου χαρισει η σαρκα της φιλης?


Ειχα φτιαχτει ωραια και γνησια και καλα -- περ' απο ο,τι αλλο στο μυαλο μου. Μου ηταν ανυποφορη, απαραδεκτη εντελως η δυνατοτητα να παρει τελος η βραδια χωρις το λουλουδακι διπλα μου το απαλο να νοιωσει κτηνωδια ερωτικη!



Η Αννετ φυσικα το ενοιωθε, οπως καθε γυναικα δα... το αετισιο γυρω-γυρω μου, και την εβλεπα που ξανοιγοταν κι αυτη, εδινε κοψη στα πραγματα. Βγηκαμε και περπατησαμε στην αμμουδια, φωτα στην καμπυλη του κολπου, απο την αλλη μακρυα πολυχρωμος τροχος λουνα-παρκ. Σε μενα λαχαινε βεβαια να κανω την κινηση, να δειξω οτι την θελω. Συμβολικα -- τουλαχιστον κατ' αρχην -- ντεβουαλε λε φαλλυς, που ελεγε παλια ο φλουφλης ο Λακαν.

Απο την αλλη, διαισθανομουνα και αναστολη μεσα της. Με ηθελε, ναι, αλλα δεν ηταν ετοιμη να δεχτει -- και θαταν κριμα, ενω ειχε ηδη βγει απο το καβουκι--φυλακη της τοσον καιρο! Σιγουρα, σκεφτηκα, την μαγκωνει η σκεψη, τι σταση θαταν η δικια της στο μελλον? Και προς την Σαρλοτ, οσο και να τοχαν συμφωνησει -- αν τοχαν... αλλα πολυ περισσοτερο, προς εμενα. Πως θα μου φεροταν παλι σαν ...σαν τι -- φιλο, απλο καλο φιλο? Δεν ηταν στην ψυχοσυνθεση της.


Εκει που καθομασταν στα βραχακια, τα ποδια μας στη ζεστη ακομα αμμο, βρηκα ξαφνικα τη λυση. Να παραστησω τον μεθυσμενο!!



Γελωντας μεσα μου εφερα ενα μπουκαλι CHIVAS απο το αμαξι. Ω αιθυλικη αλκοολη, εαλω αμυνα, εαλω στο διαβα σου η αναστολη... οχι ομως πάντα αυτου που σε πινει! Ιδιως αν δεν σε πινει στ αληθεια, αλλα βρεχει απλως τα χειλη του.


Εκανα "το χρεος" μου λοιπον, ολοκληρο. Της εδειξα τι ενοιωθα -- αλλα με μπερδεμα μεθης στη γλωσσα, και με8υσμενη τολμη. Τα χερια μου αδραξαν τα στηθια της, προς ανασα της ξαφνικη...

"-- Σε θελω."

Και λογια μετα στο εξαφνο, λαχανιασμενα. Θελω να σε γαμησω, δεν ξερεις πόσο... Ολο το βραδυ σε κυττω... ολο το βραδυ ο πουτσος μου ολορθος για σενα... κοντεψα να χυσω στο ετσι...


Ψεμμα η μεθη, ψεμμα επισης, και επιτηδες, το οτι δεν ειπα το ονομα της ουτε μια φορα... αλλα τα λογια μου τουλαχιστον ησαν αληθεια, αληθεια καυτερη και γυμνη. Εγειρα στο στηθος της, το χερι μου στο ζαλισμενο μου κεφαλι και.... CHIVAS - αρσενικο 1-0.




Και... σαν πρωτη γλυκεια τριλλια μεσα στη νυχτα, σαν προοιμιο μουσικο εξαισιου θιασου, μια Θωμαϊτσα αναζητησε τον Ηλο! Η σεμνη φιλη, ελευθερωμενη πια, οχι πια σοντομιζεε παρ λα σαστετε κατα Νταλι -- απλωσε το χερακι της σε ασεμνη εξερευνηση μου!... και βρηκε, ναι, πως ολα ησαν Κατα Τας Γραφας.


Επαιξε η παιδουλα στην αμμο εκει, οπως παλιοτερα ειχε τις κουκλες της με την Σαρλοτ, οπως μετα επαιζε με Κουκλους δικους της... επάιξε με εναν μεγαλο Κουκλο, στην αμμουδια, κατω απ' τ' αστερια, και μια αισθαντικα σφιχτη φετα φεγγαριου.


Δεν ξερω πως κρατηθηκα, παλι και παλι... πως δεν αποκριθηκα Αντιφωνητης στην μικρη Μαρια Νεφελη, Καλη Μαγισσα της Ανατολης, πως δεν πηγαν τα χερια μου στο κεφαλακι της, να τανυσω το μικρο της στομα στον δικο μου ρυθμο.

Μνημη "απαξ λεχθεισα" η βραδυα εκεινη!... η μια φορα που εζησα ερωτα απο τετοια γωνια. Ποσες φορες δεν σκιρτησε το κορμι μου με θολωμενο το μυαλο να πεταχτω Βρυκολακας και να αγαπηθουμε δυοιν?... και με σκληραδα απολαυσεως που δεν κοβεται να λογχισω καθε τρυπουλα του αλαβαστρινου κορμιου, να αντηχησουν βραχια τις κραυγες της, και ηδονης και βασανισμου?



Οχι, δεν την προδωσα τη φιλη. Ουτε τον εαυτο μου. Δαιμονος επιπονου και νυμφης ερωτικης εφημερο σπερμα ηταν η σκηνη, δεν μου πηγε να την αλλαξω. Αν θελετε, οπως στρωσαμε, ετσι και κοιμηθηκαμε, η Αννετ και γω.

Θυμαμαι ονειρικα πως λιγο λιγο ξεθαρρευε η Αννετ και προχωρουσε στο επομενο βημα... το παρατεταμενο Πρελουδιο, προσωπακι τρυφερο διπλα στην κτηνωδη σιλουεττα του οργανου μου που θεραπευε, και μετα την κυριως Συναυλια της, σκυταλοδρομια σαρκας σφιχτη, σαρκα νικημενη πόυ υποχωρει, σαρκα σφιχτη παλι.... Λεπτες φωνουλες της σα διαττοντες οταν εφτασε να σειεται σε οργασμο... ε, και μετα εσφιξα και γω καθε μυωνα του σωματος και συγκλονιστηκα και γω. Και πότιζα, την ποτιζα εκστατικα, με φωναρα απο γεματα πνευμονια -- που 8εωρησα δικαιωματικα μερος της φυσιολογιας του οργασμου εστω και αντρα μεθυσμενου.


Γλυκεια απολαυση και τα μεθεορτια, η τακτικη παιδουλα που δεν αφηνει πάιχνιδια μεσ' στη μεση!... ενω στα μελη μου ακομα τραγουδουσαν οι τελευταιοι σπασμοι. Με συνεφερε τελος ενα πλουτς! θαλασσινου νερου, λουτσα που εξαφανισε και οποιες αμηχανες υγρασιες.


"-- Διαολε... δεν το παω το ουισκυ, τελικα!"

Ενω μεσα μου σκεφτομουν, αν δεν ειναι ΑΥΤΟ ψυχικο ανεβασμα, ο ερωτας σου κοριτσι να αντλει σπερμα απο αντρα τεζα -- ε τοτε δεν ξερω τι ειναι!




Πιστεψε αραγε η γλυκεια Αννετ τη μεθη μου?... η με πηρε ειδηση, ισως απο καποιο σημειο και περα, αλλα δεχτηκε ωστοσο την "υποσχεση" μου της μεθης? Δεν ξερω. Την βοηθησε τουτη η μικρη συνωμοσια των φιλων της? Ουτε κι αυτο μπορω να το ξερω με σιγουρια. Ξερω μονο οτι δυο βδομαδες αργοτερα αρχισε φρεσκον ερωτα, και αργοτερα παντρευτηκε -- ηθοποιο Σκανδιναυικου ονοματος και καταγωγης, ον ρεβιεν τουζουρ!

Βλεπομασταν αρκετα, τα δυο ζευγαρια... μετα λιγωτερο... και καποτε η Σαρλοτ και γω χωρισαμε -- εντελως φιλικα. Την Σαρλοτ μονο βλεπω τωρα ποτε ποτε -- και ενθουσιαζεται μεχρι που τα αυτακια της γινονται ροζ οταν λεω σε κοσμο,

"-- Η πρωην μου!... ειναι ηθοποιος και ζει στην Νεα Υορκη"




Μου τα θυμισε ολα αυτα, και μ' εβαλε και σε σκεψεις, μια μενεξελια καρτα της Αννετ, μπλε ιμπρεσσιονιστικοι γλαροι απο τη μια και βυσσινι χειρογραφες λεξεις από την αλλη.




They tell of the past

dreams

drunken memories

dear friends

they once thought eternal.






Μεθυσμενες μνημες?...

Για φαντασου.